روابط طبیعی کودک و والدین؛ (کودک سه و نیم ساله)

دختر زیبای سه سال و نیمه ای به نام فرشته، کنار مادر نشسته است. در این موقع پدر از سر کار خود برمی گردد. پدر و مادر کودک دور هم جمع می شوند و در مورد وقایعی که در طول روز برایشان اتفاق افتاده است صحبت می کنند ( این خانواده زندگی زناشویی و خانوادگی شیرینی دارند). ناگهان کودک با پرخاش و عصبانیت و به صورت انفجاری به پدر و مادر خود رو می کند و می گوید: « حرف نزنید، حرف زدن بس است».

پدر و مادر با تعجب از رفتار کودک به یکدیگر نگاه می کنند؛ آیا چه شده است؟… مادر برای تهیه غذا به آشپزخانه می رود و پدر کتاب یا روزنامه ای که در دسترس اوست برمی دارد و مطالعه می کند. کودک ناگهان می گوید: « پدر کتاب نخوان، با من حرف بزن، با من بازی کن و…». شب سپری می شود و موقعی که کودک رای خواب به رختخواب خود می رود، پدر و مادر در مورد رفتار انفجارآمیز کودک با یکدیگر صحبت می کنند.

مادر می گوید به نظر من فرشته حالت شک و تردید پیدا کرده و گمان می کند که ما او را دوست نداریم. بارها از من پرسیده است:« مادر، دوستم داری؟» . او کارهایی می کند که من بیشتر به او توجه کنم . اگر من در حضور او با کودک و یا فرد دیگری صحبت کنم،فورا ناراحت می شود، مانند آنچه امشب اتفاق افتاد و رفتار کرد. آیا رفتار ما با او غیرطبیعی بوده است که او احساس عدم اطمینان و بی ثباتی در خود می کند و فکر می کند ما او را دوست نداریم؟

بلی، کودکان در سن سه و نیم سالگی به طور موقت در مرحله ی بی ثباتی قرار دارند و حتی ممکن است دچار لکنت و گرفتگی زبان شوند. کودکان در این سن ممکن است احساس کنند که همه ی افراد، مخصوصا پدر و مادر آنها را دوست ندارند. آنها در این سن احتیاج دارند که پدر و مادر به آنها نشان دهند و اطمینان بدهند که آنها را دوست دارند.

این وضع طبیعی روانی کودک است و پدر و مادر آن را به وجود نیاورده اند ولی آنها می توانند از شدت یافتن چنین احساسی در کودک جلوگیری کنند. اگر پدر فرشته، زمانی که به خانه می آمد با او صحبت می کرد و او را در بغل می گرفت و نوازش می کرد، او هیچگاه پرخاش نمی کرد و از محبت و علاقه و دوست داشتن پدر و مادر خود اطمینان حاصل می کرد.