راههای افزایش رزق و روزی در قرآن و در کلام امام علی

۰ 423 خواندن این مطلب 4 دقیقه زمان میبرد

امام علی (علیه السلام) فرمودند: روزى را به وسیله صدقه فرود آورید

بر اساس آیات و روایات و احادیث و سخنان بزرگان دینی ، مهمترین زمینه هایی که موجب افزایش رزق و روزی می شود موارد زیر است :

۱- اهمیت دادن به نماز ، مخصوصاً نماز اول وقت .

۲- راضی بودن پدر و مادر از انسان و دعای آنان .

۳- صدقه دادن .

۴- دعا کردن پشت سر برادران دینی .

۵- گناه نکردن و توبه از گناهان گذشته .

۶- خوش اخلاقی و نیت خیر و خوب داشتن .

۷- دادن حقوق مردم ، مثل ارث .

۸- دادن حق خدا ، مثل خمس و زکات .

۹- قناعت کردن و میانه روی در زندگی .

۱۰- نیکی کردن به اهل خانه .

۱۱- مهمانی کردن و غذا دادن .

۱۲- همیشه با وضو بودن .

۱۳- ازدواج کردن .

۱۴- نماز شب خواندن .

۱۵- شکر نعمتهای الهی را به جا آوردن .

۱۶- خواندن سوره واقعه بعد از نماز عشا .

۱۷- گفتن تسبیحات حضرت زهرا “س” پس از نماز .

۱۸- روشن کردن چراغ پیش از غروب آفتاب .

۱۹- رفتن به زیارت امام حسین “ع”.

۲۰- کمک مالی به برادران دینی و شیعیان علی بن ابی طالب “ع” چه به صورت قرض الحسنه و چه به صورت بلاعوض که بسیار سفارش شده است .

۲۱- صله رحم و دیدار با خویشاوندان .

۲۲- زیاد گفتن ذکر ِ لا حول و لا قوۀ الا بالله .

۲۳- توسل به امام جواد “ع”.

امام علی (ع) در حکمت ۱۳۷ نهج البلاغه به راه افزایش رزق و روزى می پردازد.

حکمت۱۳۷نهج البلاغه:
امام علی (علیه السلام) فرمودند: سْتَنْزِلُوا الرِّزْقَ بِالصَّدَقَهِ
روزى را به وسیله صدقه فرود آورید.

شرح و تفسیر
امام علی (علیه السلام) در این کلام کوتاه حکمت آمیز اشاره به اسباب فزونى نعمت کرده مى فرماید: «روزى را به وسیله صدقه فرود آورید» (اسْتَنْزِلُوا الرِّزْقَ بِالصَّدَقَهِ).

منظور از رزق و روزى تمام مواهب الهى است که انسان در زندگى به آن نیاز دارد و معمولاً بر مواهب مادى از قبیل مال و املاک گوناگون اطلاق مى شود، هرچند درباره امور معنوى نیز به کار مى رود مثلاً مى گوییم: «اللّهُمّ ارْزُقْنَا الاْیمانَ وَالْیَقینَ، خداوندا ایمان و یقین به ما روزى بفرما» ولى در کلام مورد بحث اشاره به مواهب مادى است.

منظور از «صدقه» هرگونه موهبت مادى است که بدون عوض و با انگیزه الهى در اختیار دیگرى قرار داده شود.

امام علی (علیه السلام) در این کلام نورانى رابطه نزدیکى میان صدقات و فزونى رزق و روزى بیان فرموده است. این معنا در روایات دیگر نیز با عبارات متفاوتى آمده است از جمله در حکمت ۲۵۸ خواهد آمد که امام(علیه السلام) مى فرماید: «إذا أمْلَقْتُمْ فَتاجِرُوا اللهَ بِالصَّدَقَهِ، هر زمان فقیر و نیازمند شدید با دادن صدقه با خداوند معامله کنید».

در حدیث دیگرى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم که به یکى از فرزندانش فرمود: از آن مالى که نزد تو بود چقدر باقى مانده؟ عرض کرد: فقط چهل دینار.

امام(علیه السلام)فرمود: برو و آن را به نیازمندان صدقه بده.

عرض کرد: چیزى غیر از آن در بساط نیست. فرمود: مى گویم آن را صدقه بده خدا به جاى آن به ما مى دهد. سپس فرمود: «أَما عَلِمْتَ أنَّ لِکُلِّ شَیْء مِفْتاحاً وَمِفْتاحُ الرِّزْقِ الصَّدَقَهُ، آیا نمى دانى هرچیز کلیدى دارد و کلید رزق صدقه است؟» پس برو و آن را در راه خدا به نیازمندان بده. فرزند امام این کار را کرد.

ده روز نگذشته بود که از محلى چهار هزار دینار خدمت حضرت آوردند. امام(علیه السلام)فرمود: فرزندم! چهل دینار براى خدا دادى و خداوند چهار هزار دینار به ما داد.

نکته: اسباب و موانع رزق و روزى رزق و روزى اسباب و موانع مختلفى دارد. این اسباب و موانع بر دو گونه است: بخشى جنبه مادى و ظاهرى دارد و بخشى جنبه معنوى. اسباب مادى رزق و روزى تلاش و کوشش و دقت در انتخاب کسب و کار و برخورد خوب با مردم و داشتن حساب و کتاب دقیق و امثال آن است.

موانع مادى آن نیز تنبلى، بدرفتارى با مردم و اقدام هاى بدون مشورت و بى مطالعه و امثال آن است. اما اسباب معنوى آن امور زیادى از جمله دادن صدقه و بخشش در راه خداست. قرآن کریم مى فرماید: «(یَمْحَقُ اللهُ الرِّبَا وَیُرْبِى الصَّدَقَاتِ)، خداوند ربا را نابود مى کند، و صدقات را افزایش مى دهد» این آیه نیز اشاره به این معنا دارد که صدقه باعث ازدیاد روزى مى شود. همچنین در احادیث اسلامى آمده است که نماز شب، بیدار ماندن میان طلوع فجر و طلوع آفتاب و پرداختن به ذکر و دعا تأثیر زیادى در فزونى روزى دارد. از جمله موانع معنوى روزى گناهان مختلف است، از این رو در بعضى از احادیث امیر مؤمنان آمده است: «إذا أبْطَئَتِ الاْرْزاقُ عَلَیْکَ فَاسْتَغْفِرِ اللهَ یُوَسِّعْ عَلَیْکَ فیها، هنگامى که روزى براى تو سخت شد از گناهانت استغفار کن خداوند روزى تو را وسیع مى گرداند».

روایت معروفى نیز در ذیل آیات ۱۰ به بعد سوره «نوح»: (فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ إِنَّهُ کَانَ غَفَّاراً * یُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَیْکُمْ مِّدْرَاراً * وَیُمْدِدْکُمْ بِأَمْوَال وَبَنِینَ وَیَجْعَلْ لَّکُمْ جَنَّات وَیَجْعَلْ لَّکُمْ أَنْهَاراً …) از امیر مؤمنان على(علیه السلام)نقل شده که گروهى نزد آن حضرت آمدند و از خشکسالى و کمبود فراورده هاى کشاورزى و مانند آن شکایت داشتند. حضرت به همه آنها دستور داد که از گناهان خود توبه کنند و به این آیات استناد فرمود. در مورد صله رحم از امام باقر(علیه السلام) نقل شده است که مى فرماید: «صُلَهُ الاْرْحامِ تُزَکِّى الاْعْمالَ وَتُنْمِى الاْمْوالَ، صله رحم اعمال انسان را پاکیزه و اموال را فزونى مى دهد». در مقابل آن قطع رحم باعث تاریکى فضاى زندگى و کمبود روزى است.