۱۲ اردیبهشت شهادت استاد مطهری و روز معلم

شهادت استاد مطهری ؛ روز معلم

مقدمه

معلمان جایگاه ویژه ای در جامعه دارند. آنها استعدادهای کودکان و نوجوانان را کشف کرده و جهت می دهند؛ و از کودکان یک سرزمین شهروندانی مسئولیت پذیر می سازند که آینده جامعه را شکل می دهند. معلمان راه درست را به کودکان نشان می دهند و آنها را آماده می کنند تا شهروندانی بهتر و مردمانی نیکوتر باشند. معلمان به فرزندان ما می آموزند چگونه با بزرگ ترین مشکلات زندگی روبه رو شوند و براحتی از عهده آنها برآیند. اهمیت دیگر کار معلم در این است که دانش آموزان، بویژه کودکان، اغلب معلمان مورد علاقه خود را یک شخص ایده آل در روی زمین می دانند و برای تمام عمر از او الگو می گیرند.

تاریخچه روز معلم

دوازدهم اردیبهشت، روز معلم است و البته آغاز هفته معلم؛ روزی که هم در پیش از انقلاب و هم پس از آن، چنین نامی را به خود گرفته است؛ گرچه در پیش از انقلاب اسلامی، گویا دو، سه سالی بیش، پایدار نمانده است.

در اردیبهشت‌ ماه سال ۱۳۴۰ و در گردهمایی اعتراضی فرهنگیان در میدان بهارستان- روبه‌روی مجلس ملی آن زمان- یکی از فرهنگیان به نام دکتر ابوالحسن خانعلی با گلوله سرگرد شهرستانی، از پای درمی‌آید و این روز، تا چند سالی، از سوی فرهنگیان، روز معلم نام می‌گیرد. اما ۱۸سال پس از آن و در واپسین دقیقه‌های شب دوازدهم اردیبهشت سال ۵۸، استاد شناخته‌شده حوزه، آیت‌الله‌ مرتضی مطهری، شهید شد؛ و بار دیگر این روز و آن هم پس از انقلاب، روز معلم نامیده شد.

استاد مرتضی مطهری در روشنگری اقشار باسواد به ویژه قشر فرهنگی جامعه قدم‌های اساسی برداشته بود و آثار عمیق شهید در احیای فکر دینی اصیل و بی پیرایه و منطبق با نیاز روز جامعه در حال گذار ما بسیار مؤثر بوده  است. نقش کلیدی معلمان به عنوان مجریان آموزش عمومی و الگوهای اولیه دانش آموزان بسیار مهم جلوه می‌کند. چرا که معلمان جامعه، انسان سازان نسل بعدی‌اند، لذا نقش آنان به گفته حضرت امام خمینی (ره) همچون نقش انبیا است برای مردم.

منزلت معلم در اسلام
از منظر روایات اهل بیت علیهم‌السلام براى مقام معلمى ارزش بسیارى قرار داده شده است؛ چرا که او روح و جان افراد را پرورش داده، به سوى رشد و ترقى و تعالى مى‌برد.
حضرت سید الشهداء علیه‌السلام در یکى از رهنمودهاى حیات بخش خویش فرمود: «مَنْ دَعا عَبْدا مِنْ ظَلالَهٍ اِلى مَعْرِفَهِ حَقٍّ فَاَجابَهُ کانَ لَهُ الاَْجْرُ کَعِتْقِ نَسَمَهٍ؛ هر کس انسانى را از گمراهى به سوى شناخت حق و حقیقت راهنمایى کند و او نیز پاسخ مثبت دهد، به اندازه آزادى یک بنده پاداش خواهد داشت.»

امام حسین علیه‌السلام در این زمینه به مردى که در محضرش بود، چنین فرمود: «کدام‌یک از دو کار را بیشتر دوست دارى: مرد ستمگرى مى‌خواهد فرد ناتوانى را به قتل برساند و تو او را یارى مى‌کنى و از دست ظالم نجات مى‌دهى و یا اینکه فرد دگراندیشى که اعتقادات فاسد دارد و مى‌خواهد یکى از شیعیان ما را که توانایى دفاع فکرى و عقیدتى از باورهاى خود ندارد، گمراه کند و تو درى از علم و معرفت به روى او مى‌گشایى و آن مستضعف فکرى را یارى مى‌کنى و در مقابل هجوم فرهنگى و عقیدتى تجهیزش مى‌نمایى و او با دلایل محکم و منطقى بر دشمن عقیدتى خود پیروز مى‌شود؟»

آن‌گاه در ادامه فرمود: «این ناتوان فکرى را یارى کردن افضل است؛ چرا که خداوند متعال فرموده: «وَمَنْ أَحْیَاهَا فَکَأَنَّمَآ أَحْیَا النَّاسَ جَمِیعًا»؛ «هر کس فردى را زنده کند، مثل این است که تمام مردم را زنده کرده است.» یعنى اینکه از کفر به سوى ایمان راهنمایى و ارشادش نماید.»

گردآوری : بخش فرهنگ و هنر بیتوته

 منابع :

tabnak.ir

 hawzah.net

 گرد آوری مطالب : iranbanou.com